Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την σκέψη μου,που αφορά τον/την Ζάκι που έφυγε βίαια από αυτόν τον κόσμο, ίσως γιατί έχουμε μάθει πως όλα πρέπει να λύνουνται με βία. Ότι μας κάνει διαφορετικό, ότι δεν μας μοιάζει, ότι δεν είμαστε εμείς, είναι κάτι, ξένο, βρώμικο και προσβλητικό.

Ο\η Ζάκι ήταν μια περσόνα που θα μπορούσε να είναι το παιδί σου. Το αν θα ήταν αποδεκτό ή όχι δεν το γνωρίζω και δεν θα ήθελα να το κρίνω, το αφήνω επάνω σου. Είναι τραγικό όμως σε μια νέα χιλιετία που όλα τρέχουν με ρυθμούς που δεν προλαβαίνουμε, να καταφέρνουμε στην Ελλάδα και στην χώρα τους φωτός, να ζούμε στον σκοταδισμό.

Έζησα αρκετά στο εξωτερικό και αυτό δεν ξέρω αν μου άνοιξε τα μάτια περισσότερο. Ξέρω όμως πως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ισάξια για όλους. Κάθε φορά που γυρνούσα στον τόπο μου, έβλεπα με λύπη πως γυρνούσαμε κάθε φορά 50 χρόνια πίσω.

Ένας άνθρωπος λοιπόν που ήταν ακτιβιστής, που έτρεχε για όλους, βρέθηκε να τον κυνηγούν και να τον στοχοποιούν για την διαφορετικότητα του. Αυτό είμαστε τελικά; Κτήνη που τρώνε όποιον δεν θέλουν;

Και αφού η λέξη δικαιοσύνη υπάρχει μόνο στον τίτλο μου και όχι τριγύρω, θέλετε να την αναζητήσουμε παρέα με τους γονείς του; Μαζί με τους φίλους, τους γνωστούς, τους άγνωστους; Που βρίσκεται τόσα χρόνια; Γιατί κάθε φορά πρέπει να βρισκόμαστε απέναντι για να φωνάζουμε μέχρι να ξυπνήσουν;
Ένα δικαστήριο γεμάτο,μια αίθουσα που δεν χωρά όλους εκείνους που στέκονται στο πλευρό του και ας μην το γνωρίζει ακόμα.

Σταματήστε να βλέπετε τα παιδιά σας, τα παιδιά τους διαφορετικά.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.