Αναρωτήθηκε κανείς άραγε πως έχουμε καταντήσει έτσι; Να φοβόμαστε τη σκιά μας, πόσο μάλλον να μιλήσουμε και να σκεφτούμε.

Από την μια πανδημία στην άλλη, από τα εμβόλια, στους πολέμους, απο εκεί στις ρήτρες και τα εμπορικά κέτρα στο ελληνικό, τα πληρωμένα δάνεια ιδιωτικών αεροσκαφών, τα συνταξιοδοτημένα ραφαλ, οι μισθοί της πείνας, οι τιμές στα ύψη και έναν γόνο αρχαιοκάπηλων να μας κάνει ότι θέλει…

Δεν είναι που μου τρώνε τη σύνταξη, δεν είναι που με τρέφουν τα παιδιά μου και εγώ με τη σειρά μου εκείνα, δεν είναι που βγάλαμε ένα χειμώνα αγκαλιασμένοι γιατί δεν είχαμε να ζεσταθούμε, είναι που με θεωρούν χαζή.

Συντάξεις που έχουν χαθεί, λεφτά που δεν έχουμε δει και έτσι απλά για να λέμε πως είμαστε οι άνθρωποι των 500ευρώ ζωής.